Aalscholver

Aalscholver in:
C. Nozeman, M. Houttuyn, C. Sepp, J.C. Sepp:
Nederlandsche vogelen volgens hunne huishouding, aert en eigenschappen beschreeven
KOD 041 G 01

Pelecanus, Carbo, Scolver

De Aalscholver is eeuwenlang achtervolgd door vissers en anderen vanwege de vermeende grote hoeveelheid vis die hij zou verorberen. Ook Nozeman vond het een schadelijke vogel, maar blijkbaar was dat toen nog niet landelijk doorgedrongen:
"Vreemd is het, dat in een Land, waerin door jaerlyksch herhaelde Schouwe voorziening gedaen wordt tegen de Kraeijen- en Aeksteren-teelt, de Scholvers tot hier toe zyn vrygebleeven. De schade, welke de eersten doen, koomt in geene vergelyking by die, welke door de laesten wordt veroorzaekt; en vermoedelyk koomt de ongestoorde inrustlaeting deezer vogelen uit onkunde, zoo van hun verbaezend groot getal, als van hunne broedplaets... Onuitspreeklyk (kunnen wy hieruit naegaen,) zyn de Slachtingen die door deeze roofvogelen onder onze vischen gemaekt worden, (en zy aezen op niets anders,) alomme door onze gantse Provincie..."
De Vogelbescherming meldt echter dat uit onderzoek is gebleken dat Aalscholvers vooral brasem en pos eten. Commercieel gezien zijn dit geen interessante vissoorten en is het dus onterecht de vogel te zien als concurent in de (binnen)visserij.

Het verenkleed van de vogel is niet waterdicht en wordt bij het duiken naar voedsel nat tot op de huid. Daarom moet hij dus eerst drogen. Dat doet hij door met half gespreide vleugels op een paal of in een boom te gaan zitten. Een verwijzing naar deze markante houding komt terug in een oude benaming voor de vogel. 'Aar' in de oude volksnaam 'Schollevaar' betekent arend en stoelt op de heraldieke houding van de vogel die zijn vleugels droogt.

Vindplaats: KOD 041 G 01

Met de Aalscholver sluiten we de reeks over het historisch vogelboek van Cornelius Nozeman af.